วันอังคารที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2558

ความสุขที่ยิ่งใหญ่ ของคนที่ถูกลืม....

หญิงชราและหญิงพิการ ที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ ทุกคนต่างมีแววตาที่มีความหวัง เพื่อให้ทุกวันของชีวิตยังมีลมหายใจ แม้จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีครอบครัว ไม่มี ลูก หลาน ญาติพี่น้อง มาดูแล แต่ความสุขที่ท่านเหล่านี้ได้รับคือสังคมเล็กๆ แห่งนี้ ที่นำพาแต่ละท่านมาใช้ชีวิตร่วมกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน





ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าไปทำบุญเลี้ยงอาหารกลางวันกับสถานสงเคราะห์ในลักษณะนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต สถานสงเคราะห์นี้มีชื่อว่า สถานสงเคราะห์คนพิการ การุณยเวศม์ ก้าวแรกที่เข้าไปและเห็นคุณน้า คุณป้า คุณยาย เหล่านี้ เชื่อหรือไม่ว่ามันเป็นควาทรู้สึกแบบหดหู่ สังคมภายนอกที่เจอแต่ละวัน กับสังคมในสถานสงเคราะห์แห่งนี้ช่างต่างกันฟ้ากับเหว สิ่งแรกที่ผู้เขียนนึกถึงคือ ผู้ใหญ่ที่ผู้เขียนรักที่ยังมีชีวิตอยู่ ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า และคุณน้า โดยจินตนาการไปว่าถ้าเราตายไปแล้วท่านเหล่านี้ต้องลำบาก ไม่มีใครเลี้ยงดู แล้วมาอยู่ที่นี่จะเป็นอย่างไร... น้ำตาหยดแรกเริ่มขึ้นเมื่อมาถึง....
                เมื่อถึงเวลาอาหาร สมาชิกในบ้านและบุคลากร ต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือในการยกหม้อ ยกถาดหลุม โดยจะมีการแบ่งส่วนหนึ่งสำหรับสมาชิกที่สามารถเดินหรือนั่งรถเข็นมาทานที่โรงอาหารได้ และส่วนหนึ่งจะจัดไปสำหรับสมาชิกที่เดินไม่ได้ ต้องรับประทานอาหารที่ห้องนอน และเชื่อหรือไม่ว่า สมาชิกที่เจ็บป่วยถึงขนาดต้องรับประทานอาหารที่ห้องนอนนั้นมีกว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิกทั้งหมด ผู้เขียนเองได้อาสายกถาดหลุมที่บุคลากรได้ตักอาหารไว้แล้ว ไปเสริฟกับสมาชิกในบ้าน เมื่อวางถานให้ท่านเหล่านั้น แต่ละท่านจะยกมือขอบคุณ จะยิ้มแย้มแจ่มใส จะพูดทักทายถึงความมีน้ำใจของเราที่มาช่วยบริจาคอาหารให้กับท่าน เชื่อหรือไม่ว่า ณ จุดนี้ เป็นบ่อเกิดของ.... น้ำตาหยดที่สอง....




ในการแจกถาดอาหารให้กับสมาชิกนั้น ผู้ที่ได้รับถาดอาหารแล้วจะต้องรอให้เพื่อนๆ ทุกคน ได้รับถาดอาหารครบเสียก่อน หลังจากนั้น จะมีการยกมือไหว้และท่องอาขยาน เหมือนตอนเด็กๆ ที่ผู้เขียนเคยท่อง “ ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง.....” เมื่อท่องเสร็จ ทุกท่านก็เริ่มรับประทาน ใครทานไม่อิ่มก็สามารถขอเติมได้ ในช่วงระยะเวลาที่ผู้เขียนนั่งดูคุณน้า คุณป้า คุณยาย รับประทานอาหารนั้น มันเป็นความอิ่มใจที่บอกไม่ถูก และเข้าใจในค่าของเงินมากขึ้น โดยเฉพาะเงินที่ใช้ซื้อกาแฟแพงๆ เงินที่ใช้ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ แต่ซื้อแล้วเรากลับไม่ได้ใส่หรือใส่แค่ครั้งสองครั้ง ถ้าเราลดมันลงไป แล้วนำมาให้ที่นี่ มันคงคุ้มกว่ากว่ามหาศาล
                บทความนี้ผู้เขียนมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงสถานสงเคราะห์ เพื่ออย่างน้อยหากต้องการทำบุญ หรือจะบริจาคสิ่งของอะไรก็ตาม จะได้มีสถานสงเคราะห์เป็นตัวเลือกหนึ่งในการทำบุญ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้ที่ได้อ่านบทความนี้จะระรึกถึงความรักของบุพการี ผู้มีพระคุณทั้งหลาย และขอให้ท่านดูแล เอาใจใส่ และรักท่าน เหมือนที่ท่านรักและดูแลเรามา
ผู้เขียน : สายธรรมกระแสชล

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น