ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าไปทำบุญเลี้ยงอาหารกลางวันกับสถานสงเคราะห์ในลักษณะนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต
สถานสงเคราะห์นี้มีชื่อว่า สถานสงเคราะห์คนพิการ การุณยเวศม์ ก้าวแรกที่เข้าไปและเห็นคุณน้า คุณป้า คุณยาย เหล่านี้
เชื่อหรือไม่ว่ามันเป็นควาทรู้สึกแบบหดหู่ สังคมภายนอกที่เจอแต่ละวัน
กับสังคมในสถานสงเคราะห์แห่งนี้ช่างต่างกันฟ้ากับเหว สิ่งแรกที่ผู้เขียนนึกถึงคือ
ผู้ใหญ่ที่ผู้เขียนรักที่ยังมีชีวิตอยู่ ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า และคุณน้า
โดยจินตนาการไปว่าถ้าเราตายไปแล้วท่านเหล่านี้ต้องลำบาก ไม่มีใครเลี้ยงดู
แล้วมาอยู่ที่นี่จะเป็นอย่างไร... น้ำตาหยดแรกเริ่มขึ้นเมื่อมาถึง....
เมื่อถึงเวลาอาหาร
สมาชิกในบ้านและบุคลากร ต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือในการยกหม้อ ยกถาดหลุม
โดยจะมีการแบ่งส่วนหนึ่งสำหรับสมาชิกที่สามารถเดินหรือนั่งรถเข็นมาทานที่โรงอาหารได้
และส่วนหนึ่งจะจัดไปสำหรับสมาชิกที่เดินไม่ได้ ต้องรับประทานอาหารที่ห้องนอน
และเชื่อหรือไม่ว่า
สมาชิกที่เจ็บป่วยถึงขนาดต้องรับประทานอาหารที่ห้องนอนนั้นมีกว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิกทั้งหมด
ผู้เขียนเองได้อาสายกถาดหลุมที่บุคลากรได้ตักอาหารไว้แล้ว ไปเสริฟกับสมาชิกในบ้าน
เมื่อวางถานให้ท่านเหล่านั้น แต่ละท่านจะยกมือขอบคุณ จะยิ้มแย้มแจ่มใส จะพูดทักทายถึงความมีน้ำใจของเราที่มาช่วยบริจาคอาหารให้กับท่าน
เชื่อหรือไม่ว่า ณ จุดนี้ เป็นบ่อเกิดของ.... น้ำตาหยดที่สอง....
ในการแจกถาดอาหารให้กับสมาชิกนั้น
ผู้ที่ได้รับถาดอาหารแล้วจะต้องรอให้เพื่อนๆ ทุกคน ได้รับถาดอาหารครบเสียก่อน
หลังจากนั้น จะมีการยกมือไหว้และท่องอาขยาน เหมือนตอนเด็กๆ ที่ผู้เขียนเคยท่อง “
ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง.....” เมื่อท่องเสร็จ
ทุกท่านก็เริ่มรับประทาน ใครทานไม่อิ่มก็สามารถขอเติมได้ ในช่วงระยะเวลาที่ผู้เขียนนั่งดูคุณน้า
คุณป้า คุณยาย รับประทานอาหารนั้น มันเป็นความอิ่มใจที่บอกไม่ถูก
และเข้าใจในค่าของเงินมากขึ้น โดยเฉพาะเงินที่ใช้ซื้อกาแฟแพงๆ
เงินที่ใช้ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ แต่ซื้อแล้วเรากลับไม่ได้ใส่หรือใส่แค่ครั้งสองครั้ง
ถ้าเราลดมันลงไป แล้วนำมาให้ที่นี่ มันคงคุ้มกว่ากว่ามหาศาล
บทความนี้ผู้เขียนมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงสถานสงเคราะห์
เพื่ออย่างน้อยหากต้องการทำบุญ หรือจะบริจาคสิ่งของอะไรก็ตาม
จะได้มีสถานสงเคราะห์เป็นตัวเลือกหนึ่งในการทำบุญ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้ที่ได้อ่านบทความนี้จะระรึกถึงความรักของบุพการี
ผู้มีพระคุณทั้งหลาย และขอให้ท่านดูแล เอาใจใส่ และรักท่าน
เหมือนที่ท่านรักและดูแลเรามา
ผู้เขียน : สายธรรมกระแสชล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น